I went for a walk in Regent Park.

Daar liep ik dan met m'n lieve vriendin genietend van het herfstige zonnetje in Regent Park. We woonden er net twee maanden. Het waren nog wat de mindere dagen, maar die dag was een uitzondering. Ik kan namelijk echt uren kijken naar al die verschillende bladkleuren: van groen naar geel overlopend in oranje en rood. Uren kan ik luisteren naar die fluitende vogels en pratende mensen. Uren kan ik ruiken naar die overheerlijke herfstgeur. In alle stilte zaten we daar op dat randje aan de vijver met ons broodje. Toen nog de bagel, die we stiekem hadden meegenomen van huis, wat overigens nog niet als een thuis voelde.
En daar zat die man, met ogen doorlopen, groeven in elk stukje van zijn huid en haar wat al maanden niet gewassen was. Geduldig zat hij één van de vele eekhoorntjes te voeren. Terwijl we hem aan het observeren waren, begon hij eeuwenlange oorlogsverhalen te vertellen. Hij dacht namelijk dat ik zijn vrouw, Jacqueline Kennedy, was. Met dat compliment was mijn dag weer goed. Hij vertelde over zijn motorreizen door Europa en zijn vele avonturen. En die ene jongen die daar verderop in het gras mijn lievelingsmuziek aan te spelen was, ja dat was echt wel de kers op de taart. Zulke simpele dingen op van die mooie herfstdagen maken me zo intens gelukkig.
Mag ik weer even terug, terug naar Londen, terug naar toen-nog-niet-m'n-thuis en nu hopeloos-verliefd-op-inmiddels-wel-meer-dan-thuis? Bedankt.

With love,
Hester